Wethouder Velten en kamerlid Arie Slob hebben elkaar al meermalen in Den Haag gesproken rondom de komst van scholengemeenschap De Passie. Ook bij deze ontmoeting in Wierden is dat het hoofdonderwerp van gesprek. Velten opent het gesprek met de mededeling dat het college van B&W weliswaar heeft voorgesteld om de juridische weg te bewandelen, maar dat de gemeenteraad beslist. “Wij hebben verder geen eigen voorkeur” aldus de wethouder. Arie Slob geeft aan dat de situatie eigenlijk heel duidelijk is: Wierden moet snel en voortvarend aan de slag want De Passie heeft recht op huisvesting, uiterlijk in 2007. De provincie Overijssel, de Raad van State en de minister van onderwijs hebben allemaal de bezwaren van Wierden van tafel geveegd en de rechten van De Passie bevestigd. Slob vat kernachtig samen: “Wees eerlijk, iedereen ziet dat Wierden hard aan de slag moet, maar jullie zijn gewoon bezig om dat besluit over de gemeenteraadsverkiezingen heen te tillen.” Velten bevestigt dat dit ongetwijfeld meespeelt en zegt:  “de rechter moet ons eerst maar dwingen tot meewerken”. De ChristenUnie vraagt hoe je dit staaltje van burgerlijke ongehoorzaamheid kunt verantwoorden als gemeentelijke overheid. Daarop beperkt de wethouder zich tot de mededeling dat zijn juridische adviseur hem dat influistert.

De wethouder gaat dus niet mee met het tweesporenbeleid dat de ChristenUnie voorstelt: enerzijds voortvarend samenwerken met De Passie aan huisvesting en anderzijds je sterk maken voor financiële compensatie.

Desgevraagd erkent wethouder Velten ondertussen wel voluit het recht op vestiging van De Passie en de daaruit voortvloeiende zorgplicht voor huisvesting van de gemeente Wierden. Hij ziet met de ChristenUnie inmiddels ook dat er mogelijkheden zijn om het financiële plaatje gunstiger te laten uitpakken: PPS-constructies, gefaseerd bouwen, tijdelijke huisvesting bieden daartoe wellicht mogelijkheden. Ook blijken Velten en de ChristenUnie het roerend met elkaar eens te zijn dat het dualisme de gemeenteraad niet de beloofde zegeningen heeft gebracht. De raadsleden zitten vaker en langer in het gemeentehuis te vergaderen. Dus resteert er minder tijd voor direct contact met de burgers en daar ging het nou juist om….

 

 

Bert de Wilde, lid van de landinrichtingscommissie Enter vertelt: “in januri 2006 hebben we een plan gepresenteerd. Daarbij hadden we op l ast van de provincie ook de zogenaamde robuuste verbindingszone meegenomen. Het gevolg daarvan is: er gaat nog veel meer grond verloren voor de landbouw en een tiental boerenbedrijven liggen ook met hun huizen in de robuuste zone. Daar komt nog bij dat vrij recent heringerichte gebieden door de robuuste verbindingszone opnieuw op de schop moeten. Kortom er is veel onzekerheid en onduidelijkheid. Op dit plan kwamen, begrijpelijk, veel bezwaren met name van LTO.” Nu moet eerst de provincie uitspraken doen over de begrenzing van de zone en dat kost tijd. Oftewel: de landinrichtingscommissie moet wachten tot medio 2006. De Wilde: “aanvankelijke zagen wij ook veel kansen in de reconstructie, maar dit is enorm frustrerend voor veel agrariërs”. Arie Slob verwacht dat het teruggaat naar een smallere verbindingszone. Bert de Wilde ziet nog steeds kansen, maar “we moeten er niet alleen mee achteruitboeren als gebied”. Oud-raadslid Engbert Rohaan vult aan: “het proces duurt ondertussen bijna een hele generatie (sinds 1983) en daarmee verliest ook de landinrichtingscommissie het vertrouwen, zeker als het lijkt alsof acties van het waterschap (De Doorbraak) en overheid (natuurontwikkeling of aanleg rijksweg) wel vlot uitgevoerd kunnen worden.”

Daarbij stelt Harry Meenhorst van zorgboerderij De Piet de vraag wie alle nieuw aangelegde natuur gaat onderhouden. Bert de Wilde vertelt dat hij als boer ook graag aan natuurbeheer meedoet. Echter: het geld dat er voor beschikbaar zou zijn, is er niet of nauwelijks gekomen. Natuurbeheer is dus voor de lange termijn niet goed geregeld. Dat is onbetrouwbaar bestuur, maar ook een gemiste kans: de natuur gaat verrommelen en die zou juist toegankelijk voor recreatie van de burgers moeten zijn. De ChristenUnie hecht daarom aan goede wandel- en fietspaden om ook van de nieuwe natuurwaarde te genieten. Arie Slob stelt: er moet ook een prijskaartje aan hangen om de boeren te kunnen belonen voor routes over hun grondgebied. Bert de Wilde spoort het gemeentebestuur van Wierden aan: “de gemeente kan plannen ondersteunen, lobbyen en sturen bij de provincie”.

Al rijdende door het buitengebied wordt zichtbaar hoeveel er in aanleg is/komt: drukriool, verlengde Rijksweg A35, de Doorbraak en nieuwe waterputten voor Vitens. Geen wonder dat boeren het gevoel hebben dat de continuïteit van hun bedrijven op het laatste plan komt. Arie Slob voegt daaraan toe: “vaak zien we dat de ambities bij al die plannen zo groot zijn en dat het zo ingrijpend wordt dat je onderweg het draagvlak verliest en vervolgens vastloopt”.

 

De familie Meenhorst heeft ongeveer twee jaar geleden haar boerenbedrijf (varkenshouderij) omgevormd tot zorgboerderij. Met zichtbaar plezier en succes: “wij geloven er in en dat is onze kracht”, zegt Harry Meenhorst. Inmiddels kunnen ze de vraag niet meer aan, maar dat was in het begin wel anders. Bemiddeling van klanten ontbrak, dus hebben ze zelf via contacten met ZMLK-scholen iets opgebouwd. Prangende vraag voor de familie Meenhorst is hoe het straks zal gaan met de invoering van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). Moet alle zorg dan in eigen gemeente worden verleend? In dat geval zou De Piet veel klanten kunnen verliezen. Arie Slob stelt dat gemeentes dit in regioverband moeten afstemmen. Jené Wessels heeft zorgen over het Europees aanbesteden dat ongetwijfeld ook voor contracten met zorgboerderijen toegepast zou kunnen worden. Meenhorst reageert: “dan hebben wij snel een probleem, want wij bestaan niet lang genoeg om AWBZ-erkenning te krijgen. En je moet je ook afvragen of je dat wilt en kunt want er komt een hele berg administratie bij kijken”.

De rondleiding door het bedrijf laat zien hoe groot de omslag is geweest. Het hele bedrijf is ingericht op de zorg en het ‘gewone’ boeren is bijzaak geworden. De ruimte op het boerenbedrijf biedt veel mogelijkheden voor jongeren met bijvoorbeeld ADHD of autisme. Ook kamerlid Arie Slob is onder de indruk van de manier waarop dit bedrijf zich heeft ontwikkeld. Wat de ChristenUnie betreft mag de gemeente zulke gedreven ondernemers niet te lang in onzekerheid laten.

 

 

Het zorgnetwerk maakt Arie Slob deelgenoot van de problemen rondom twee gezinnen die zij opvangt. Voorzitter Ds. Schreuders legt namens het zorgnetwerk uit hoe de kerken nu al geruime tijd deze gezinnen voorzien van onderdak, levensonderhoud etc. Na aanvankelijk tegenstribbelen van B&W en de coalitiepartijen, is er nu volop medewerking vanuit de gemeente. Deze twee families willen graag terug naar hun land van herkomst, maar kunnen niet weg. Toch liet de minister hen niet in aanmerking komen voor haar “ terugkeergaranties” en haar regeling voor “schrijnende gevallen”. Het lijkt onbegrijpelijk dat deze mensen dan geen verblijfsvergunning krijgen. Arie Slob spreekt zijn waardering uit richting de kerken die in het zorgnetwerk samenwerken richting de politiek. Hij stelt dat de ChristenUnie hier veel waarde aan hecht; dat blijkt ook uit het feit dat de kamerfractie van de ChristenUnie al jaren een soort ombudsfunctie vervult op dit beleidsterrein. Slob is kritisch over het huidige kabinetsbeleid: “strengere regels okay, maar je hebt de letter en de geest van de regels” . Ds. Schreuders geeft aan dat het zorgnetwerk in de toekomst een andere rol krijgt: veel meer input leveren voor (sociale) beleidsvorming. Arie Slob ziet dergelijke platforms in veel meer plaatsen ontstaan nu de rijksoverheid steeds meer zorgtaken overhevelt naar de gemeentes. Arie waarschuwt dat je de rol van de kerken in de uitvoering niet moet overschatten: is er genoeg capaciteit en professionaliteit aanwezig? Hij bevestigt wel dat de ChristenUnie dergelijke platforms een warm hart toedraagt.