Mijn naam is Ria Brinkman - Jansen en ik ben 43 jaar. Ik heb een gezin met vier jongens in de leeftijd van 16, 14, 11 en 6 jaar. Ik woon in het mooie dorp Enter, waar omzien naar elkaar nog actueel is. Dit maakt het wonen prettig.

Toen mij door de ChristenUnie gevraagd werd om mij kandidaat te stellen voor de gemeenteraadsverkiezing, voelde ik mij in eerste instantie vereerd. Dit gaf mij een kans om mij actief bezig te houden met christelijke politiek, wat een "unieke" kans!

Natuurlijk heb ik bedenktijd gevraagd, omdat het zeker van mijn gezin veel zal vergen.

Na goed overleg aan de keukentafel, waar ieder inspraak had, adviseerden mijn man en kinderen mij om het wel te doen.

“Dit komt niet voor niets op je pad en je mag deze kans niet laten schieten. Je hebt de verantwoordelijkheid om je talenten te gebruiken en daar wil ik je in steunen”, was de reactie van mijn echtgenoot.

Zeker wetend, dat ik door de Heilige Geest geholpen zal worden en dat ik wijsheid zal ontvangen, heb ik, vertrouwende op mijn Heer, ja gezegd.

Ik ben belijdend lid van de Gereformeerde Kerk in Enter, nu de Protestantse Kerk Nederland. Dit is een fijne kerk, waar ik mij thuis voel.

Maar alleen Kerk zijn, is niet voldoende, ik hoop, dat ik mij door mijn werk binnen de gemeenteraad van Wierden zo in kan zetten binnen onze gemeente, dat ik eraan mee kan helpen dat het een gemeentelijke overheid zal zijn, zoals God dat bedoelt.

In mijn leven ben ik op vele gebieden rijk gezegend. Ik heb een fantastische baan als maatschappelijk werker binnen de Geestelijke gezondheidszorg. Hier heb ik veel te maken met mensen, die in problemen zitten door traumatische ervaringen. Het is voor mij een eer om voor deze mensen iets te mogen betekenen, zodat ze beter met hun trauma’s om kunnen gaan.

Daarnaast heb ik in mijn werk veel te maken met getraumatiseerde vluchtelingen, die hun toevlucht hebben gezocht tot ons land.

Door de verhalen van deze mensen, wordt mijn leven verrijkt. Maar ik ontdek des te meer, dat ik soms een stem moet zijn voor mensen die niet in staat zijn om goed voor zich zelf op te komen.

Graag wil ik hier mijn aandacht bij het werk in de gemeenteraad in het bijzonder op richten.

Mijn eerste ervaringen in de raad.

Ik ben inmiddels een aantal maanden aan de slag. Het viel mij op, dat ik veel vragen kreeg over hoe ik dit voor elkaar kreeg naast mijn werk en het moederschap.

In eerste instantie gaf ik uitgebreid antwoord, ik legde uit hoe dit bij ons thuis gaat, dat mijn man alle huishoudelijke werk op zich neemt.

Het voelde bijna als verantwoording afleggen, niet dat dit ongepast is, ik ben graag bereid verantwoording af te leggen. Maar wie van de mannen binnen de raad of in de politiek zou deze vragen krijgen?

Ik ben er daarom mee gestopt om antwoord te geven op deze vraag. Het lijkt wel, alsof het voor de vrouw moeilijker is om druk te zijn met publieke functies dan voor de man. Het is voor mannen toch zeker net zo belangrijk om het vaderschap naast het werk en de raad te doen, hier wordt misschien wel eens te gemakkelijk een beroep op gedaan.

Genoeg hierover, nu de vraag: Hoe bevalt mij het werk in de raad?

Op momenten, dat ik stukken, waar ik nog erg weinig van begrijp, door moet lezen, vind ik het erg pittig, maar gelukkig heb ik het vertrouwen, dat mijn collega’s in de fractie, Wim Goossen en Klaas de Vries, datgene weten, waar ik nog niet zoveel kennis van heb. Ik kan natuurlijk ook niet alles tegelijk. De contacten met de andere raadsleden zijn leuk en ook ondersteunend. Een leuke club om mee te werken en ik voel mij er steeds meer vertrouwd. Vooral als het gaat om zaken rondom de commissie zorg, waar ik veelal te maken krijg met zaken, waar ik mij graag voor in wil zetten. Dat is mijn grootste drijfveer.

Zoals ik al eerder gezegd heb, wil ik een stem zijn voor mensen, die dit zelf minder goed kunnen. Nu ik in de praktijk merk, dat ik dit ook echt mag zijn, geeft dat mij een dankbaar gevoel.

In de gesprekken met mijn echtgenoot, samen de dag doornemend, wat een belang­rijk hoogtepunt is in ons drukke bestaan, spreken wij vaak onze verbazing uit, dat wij de kans krijgen om op een zeer bijzondere manier iets te betekenen voor de mensen om ons heen. Wat een prachtige kans om te getuigen van de Liefde van Jezus. Niet dat ik hier met mijn gedachten altijd zo bewust mee bezig ben, maar ik merk in mijn leven, dat God mij leidt en mij helpt om een levende getuige van Hem te zijn.

Dit geeft mij veel levensvreugde en ik hoop dat ik dit in mijn raadwerk nog meer tot bloei mag laten komen.

Ik hoop dat u allen ons ondersteunt in het belangrijke werk voor onze gemeenschap en we hebben hierbij uw gebed nodig. Daartoe wil ik u allen oproepen ons in uw voorbede te gedenken. Niet alleen voor onze eigen parochie, maar voor ons gehele gemeentebestuur.

Verder zou ik graag zien, dat we in de schaduwfractie verstrekking krijgen van een vrouw. Op zich is er veel deskundigheid in de schaduwfractie, maar op dit moment ben ik in de (schaduw)fractie de enige vrouw en daardoor mis ik wel eens een vrouwelijke zienswijze.

Zeker bij de ontwikkeling van het beleid met betrekking tot de WMO (= Wet Maatschappelijke Ondersteuning) spelen vrouwen een belangrijke rol. Wij vrouwen zijn met name deskundig op dit gebied en door het ontbreken van een vrouwelijke sparringpartner in de fractie drukt dit aandachtsgebied wel extra zwaar op mijn schouders.